Մի հայրենադարձ պատանու

Մեսրոպ Մաշտոցն ասաց՝ որդիս,

Էլ ինչո՞վ ես հույսը բերդիս.

Էլ հայրենիք ինչո՞ւ եկար,

Թե պիտ խոսես օտար լեզվով,

Խմես հայոց գինին նեկտար՝

Կենաց կանչես օտար լեզվով,

Քաղես հայոց վարդերն ու հեզ՝

Աղջիկ կանչես օտար լեզվով։

Իրավ, քանի լեզու գիտես,

Այնքան մարդ ես, իրավն ասին,

Բայց որ քո հայ լեզուն չունես,

Էլ ի՞նչ հույս ես քո Մասիսին,

Որ թողել ես քո մայրենին՝

Հարամ է քեզ հայոց գինին,

Հարամ է քեզ աղջիկն հայոց,

Հայոց սիրտը՝ Մասիսն հայոց։

Մայր հայրենին էլ ի՞նչ սրտով

Քո ոտքերն էլ գրկե վարդով...

...Ա՜խ, չէ, Մասիսը հալալ է քեզ,

Հայոց վշտում դու մեղք չունես,

Հալալ է քեզ հողն հայրենի,

Թող քեզ ջուրն էլ դառնա գինի։

Քանզի հայոց վայ սփյուռքում

Պանդխտությունն է դեռ պոկում

Հայ բերանից հայոց լեզուն,

Օտարն հայոց մահն է ուզում,

Բայց նա հայ է, ով հովազի

Արնախում երախումն էլ

Իր մայրենի լեզվով խոսի,

Մոր կաթի հետ ծծած լեզվով,

Որ հայ գետը ծով ծնի, ծով,

Ժխորում էլ Բաբելոնի —

Խոսի լեզվով իր մայրենի,

Հայոց լեզվով, որ միշտ ջահել,

Մեզ բյուր դարեր հայ է պահել։