Իմ Արարատ սուրբ սարը վես

Մեր նախահայր Հայկն է կարծես,

Որ թիկնել է ամպ ու շանթին,

Ու ծխում է հանց նահապետ՝

Խաղաղության չիբուխն իր հին

Ու ամպն է ծուխ չիբխի գլխին։

Ծխում է նա ու բարձունքեն

Աչք է պահում իր թոռներին,

Դարեր հսկում, որ չցրվեն

Ու կուլ չերթան աշխարհներին։

Ու հսկում է նրանց ճամփան

Օրորոցից մինչ գերեզման։

Խաղաղ է նա, տեսնում է, թե

Ոնց են ելնում օրորոցից

Թուխ, քաջորակ թոռներն իր վեհ

Ու չարը դուրս վանում երկրից,

Դաշտ են ձգում խոփն արծաթե

Ու ոսկի հաց պոկում քարից։

Ու ժպտում է հոր պես հպարտ,

Թիկնած հնուց մեր երկրին.

Մեր նահապետ լեռն Արարատ

Լուռ ծխում է խաղաղության,

Իմաստության չիբուխն իր հին։

Ու ժամանակն է ծուխը չիբխին...